ORFEO’70 – PERFORMANCE AUTOBIOGRAFICZNY Z MITOLOGIĄ W TLE

ORFEO’70 – PERFORMANCE AUTOBIOGRAFICZNY Z MITOLOGIĄ W TLE:  Matka i syn. Dwie historie i dwa światy. Osobiste doświadczenia związane z socjalizmem i emigracją połączone mitem o Orfeuszu i Eurydyce. Doceniony jesienią zeszłego roku „Orfeo’70” już wkrótce wyruszy w trasę po całym kraju. Od 28. września do 8. października spektakl będzie można zobaczyć w Sochaczewie, Rzeszowie i w Warszawie!

ORFEO’70 – PERFORMANCE AUTOBIOGRAFICZNY Z MITOLOGIĄ W TLE:  „Orfeo’70: monoperformance” stanowi swoiste podsumowanie emigracyjnych wspomnień performera, Kamila Adamusa, który przenosi mit na własne doświadczenia – Orfeusz, po latach emigracji, powraca na ziemie polskie, aby odnaleźć Eurydykę/Elżbietę Zet. Na spektakl składają się dwie historie. Pierwsza z nich, poświęcona postaci Eurydyki, opowiada o losach Elżbiety Zet. Osierocona we wczesnym dzieciństwie Eurydyka/Elżbieta Zet dorasta w sierocińcu w Biskupcu Warmińskim w czasach PRL-u, w latach, w których idee socjalizmu dla wielu były budulcem osobistej mitologii, osią osobistego światopoglądu. Ideami tymi karmiono wszystkich wpajając wiarę, że postępowanie według socjalistycznych zasad zaowocuje stanem permanentnego szczęścia i sprawiedliwości. Osamotniona w dzieciństwie bohaterka stopniowo zawierza ideom socjalizmu, pragnąc, aby świat okazał się także dla niej – niechcianej sieroty – dobry i pełen nadziei.

Druga historia to losy syna Elżbiety Zet. Początkowo mają kształt stereotypu polskiej emigracji zarobkowej – Francja, Wielka Brytania, Niemcy, Grecja, Wielka Brytania. Przekształcają się stopniowo w refleksję nad zachodnim systemem wartości: utrata więzi międzyludzkich, wygasanie pamięci, martwota języka. Orfeusz/syn Elżbiety Zet po latach tułaczki powraca na ziemie polskie, aby zmagać się z utratą swej matki Eurydyki/Elżbiety Zet. Ścieranie się wielu języków i kultur dostrzeżone przez niego w trakcie emigracji wpływa na swoiste odczytanie Polski tak w sensie przemian historycznych jak i umiejętności mówienia na tematy osobiste. Spektakl operuje wieloma rodzajami dyskursu użytymi w celu poszukiwania słowa, obrazu i pisma służącym przywróceniu pamięci tego, co utracone.

Czy doświadczenia komunizmu i kapitalizmu mogą, w chwili zderzenia się ze sobą, zezwolić na to, aby język ponownie służył spotkaniu drugiego człowieka? Niesamowity spektakl, który porusza i zwala z nóg. Naprawdę warto zobaczyć go na żywo.